رندی که عشق را ،هنر جاودانه گفت/ دری یگانه سفت و درودی یگانه گفت

اگه ازم بپرسید کجام؟

جای دوری نیستم همین ورام اومدم اینجا بنویسم چون حجم حرف هایی که می خوام بزنم زیاده

نه اینستا کارسازه نه توییتر 

اگه می خواید من و بشناسید؟

ثمینم (ولی آدرس پیج تمام شبکه های مجازی که توش قعالیت دارم به نام سایه است 

به قول یک از دوستام شاید به خاطر اینکه دوست دارم همیشه تو سایه فعالیت کنم)

  باید به خودم بقبولونم که همین چند روز پیش 19 سالم تموم شد و حالا در حالی بیست سالگی رو شروع کردم که هنوز آینده برام پر از ابهامه 

شاید با خودتون بگید که آینده برا همه پر ابهامه 

بله ، ولی نه اندازه  ماهایی که منتظر اینیم که ببینیم کدوم دانشگاه قراره قبول شیم و حتی چی بخونیم

تنها کاری که از دستمون بر می آد اینه که بخونیم ببینیم بنویسیم و حتی یه موقع ها فقط گوش بدیم

اگه دنبال رزومه از منید باید بگم نباشید نه کتابی چاپ کردم نه تو اینترنت جز یه عکس از خیلی سال پیش چیزی پیدا نمی کنید

دفتر شعرهای نوجونیم و گم کردم و فقط چندتا دست نوشته توکتابای قدمیم پیدا می شه

اصولا آدم پر انرژی ای هستم ولی اگه بخواید من و تو خلوتم پیدا کنید کنج اتاقم کنار پنجره، گوشه تخت خوابم یا اگه به درجه انزوای شدید برسم گاهی تو اتاق خواهرم که

خالی از نور و تصویره مچاله شدم تو خودم  و با صدای بلند شعر می خونم و اینکه چقدر طول بکشه از این جهانی که با شاعر مورد علاقم ساختم بیرون بیام و به حالت

قبلی برگردم الله علم

با همه اون آدمایی هم که اعتقاددارن نویسندگی شغل نیست ، هر آدمی میتونه بنویسه و حتی شعر بگه ،هرکس که چهارتا کتاب می خونه و ادعا می کنه که از بقیه

 بیشتر میدونه اساسا مشکل دارم و ترجیح میدم از شعاع یک کیلومتریشون رد نشم

اینجاهم برای من شبیه یه پل ارتباطیه می خوام هر داستانی رو خوندم هر فیلمی دیدم هر قصه ای که تو ذهنم یهو جوونه زد و شاید روزمرگی هام رو بنویسم چون هم

اینجا رو دوست دارم هم نوشتن و...

به امید روزهای پربار